Ośrodek ekologiczny
organizacje wydziałowe
Ośrodek ekologiczny
Krajobraz Karkonoszy to bogate świadectwo gwaltownych procesów górotwórczych, które miały miejsce w przeszłości. Znajdują się tutaj pozostałości trzeciorzędowego ukształtowania terenu, świadectwa intensywnego kształtowania się rzek i potoków w okresie trzeciorzędowej orogenezy alpejskiej, jak również ukształtowany w wyniku oddziaływania morozu, lodu i śniegu krajobraz z czwartorzędu. Przez setki lat również człowiek oddziaływał na wygląd najwyższych czeskich gór.
Karkonoskie szczyty górskieciągną się od północnego zachodu aż na południowy wschód. Tworzą jest dwa wyraźne, równoległe pasma. Wyższe pasmo i blisko 30-kilometrowej długości Slezský hřbet [pl. Śląskie pasmo górskie] (nazywane również głównym lub granicznym) tworzą najwyższe szczyty Karkonoszy. Od zachodu do wschodu są to Szrenica, Violík, Vysoké Kolo, Malý Šišák, Stříbrný hřbet, Sněžka, Svorová hora. Nieco niższe jest pasmo Český hřbet [pl. Pasmo czeskie] (również wewnętrzne), rozdzielone głębokim korytem Łaby nad Szpindlerowym Młynem. W zachodnim paśmie do najwyższych szczytów należą Plešivec, Lysá hora, Kotel, Krkonoš i Medvědín, zaś we wschodnim paśmie Kozí hřbety, Luční i Studniční hora.
Karkonoskie boczne grzbiety są nieco niższe i z obydwu głównych pasm wyłaniają się przede wszystkim w południowym kierunku górskie pasma, np. boczny grzbiet Kapradníka, Čertovy hory [pl. Czarciej góry], Vlčí hřeben [pl. Wilczy grzbiet], boczny grzbiet góry Žalé oraz nawyższy boczny grzbiet Zadní Planiny. Ze Sněžky [pl. Śnieżki] wyłania się boczny grzbiet Růžové hory [pl. Różowej góry], następnie zaś Jelení hory [pl. Jeleniej góry], Pomezního i Dlouhého hřebenu [pl. Granicznego i Długiego pasma], na końcu zaś boczny grzebiet Rýchor z Žacléřskim grzbietem górskim.
Karling Śnieżki ma strzelisty kształ ostrosłupa i jest górą o wysokości 1 603 m. Powstał w okresie lodowcowym, kiedy to na zaoblone, wychodzący z prawierówni sęk twardych skał oddziaływała zwrotna erozja rzek Úpy, Lomniczky i Jelení potok [pl. Potok jelenia] Erozja ta wraz z erozją lodowcową (z trzech stron do stoków Śnieżki przylegały kary polodowcowe) Stworzyły spiczasty kształt o trzech bokach, fachowo nazwyany karlingiem.
Kotły polodowcowe to skalne amfiteatry w postaci ogromnych wglębień oraz depresje dolin górskich , skąd czerpały swoje źródła lodowce. Powstały w wyniku erozji zwrotnej oraz głębokiej erozji lodowcowej oraz mrozowego wietrzenia ścian skalnych. W Karkonoszach znajduje się łącznie 35 takich zjawisk skalnych (17 po stronie polskiej), świadczących o zakresie dawnego zlodowacenia, znaczących jest jednak tylko 14 z nich. W miejscowej nomenklaturze znane są jako doły lub kotły – Velká a Malá Studniční jáma [pl. Wielki i Mały Kocioł Studzienny], Úpská jáma [pl. Upski kocioł], Kocioł Łomniczki, Kocioł Wielkiego i Małego Stawu, Czarny Kocioł, Wielki i Mały Kocioł Śnieżny, Velká a Malá Kotelní jáma [pl. Wielkie i Małe Wyrobisko Kotła] oraz trzy kotły na końcu Labskiego dolu [pl. Wyrobisko Łaby] – Harrachova, Pančavská i Navorská jáma [pl. Kocioł Harrachowski, Panczawski i Naworski].
Koryta lodowcowe powstały w wyniku kolejnego zlodowacenia Europy na progu czwartorzędu w skalistych lejach niektórych karkonoskich korytach górskich. Lodowce działaniem swojej masy i ciśnienia oszlifowały i zmieniły pierwotne ostre zakończenia wąskich koryt górskich rzek o przekroju w kształcie V na szerokie koryta lodowcowe, które mają przekrój w kształcie litery U. Najdoskonalszy jest Obří důl [pl. Olbrzymi kocioł] oraz Labský důl [pl. Kocioł łabski].
Polski 
Česky 
English 
Deutsch